Het is 0700 uur en er is nog niemand op kantoor. Ik zet koffie en start mijn computer op. Langzaamaan druppelt tegen achten iedereen binnen. De week kan beginnen. We starten elke maandag samen met een kop koffie, bespreken de week die voor ons ligt en blikken terug op de week die we achter de rug hebben. Hoe was het weekend, wat zijn de nieuwe opdrachten die we op gaan pakken en is iedereen oké?

Zo tegen half tien komt er een mail binnen. Een moeder die belt omdat haar kindje geboren gaat worden maar niet zal leven. Verdrietig is ze, tegelijk heel standvastig dat ze dit moet ondergaan en er het beste van wil maken. Als later die dag haar dochter geboren wordt, overlijdt ze in de armen van haar vader, een kleine 2 uur na haar geboorte. Ze belt ons en een uur later rijden we naar het ziekenhuis om het meisje op te halen. Ik moet even slikken want het is de week dat het 7 jaar geleden is dat mijn eigen zoon, als baby, drie dagen na zijn geboorte sterft.

Als de volgende morgen de ouders op bezoek komen bij hun dochter vang ik ze op. Intens verdrietig, totaal in de war komen ze binnen. Dochterlief is opgebaard volgens de water methode. Dat bootst zo goed mogelijk de baarmoeder na en zo blijft het meisje op haar mooist tot aan de dag van uitvaart. Roze kaarsjes steek ik aan en heb een mooi kleed op tafel gelegd met kleine bloemetjes. Ik zet het mandje met daarin de waterbak met het kleine meisje op de tafel. Moeder kijkt zo verliefd en vader weet zich geen houding te geven. We plannen de uitvaart. Als de dag daar is zijn we er allemaal klaar voor, alles is voorbereid. Roze koeken, mooie muziek en lieve familie en vrienden steunen elkaar.

Wat mij het meeste raakt, is dat moeder voortdurend pijn heeft, ontzwangeren terwijl je je kindje hebt moeten laten gaan, hoe dubbel, ik voel haar verdriet. In 2016 zat ik immers zelf ook zo. Koude kompressen breng ik heen en weer tussen de afscheidszaal en de vriezer, pijnlijke borsten omdat ook zij er helemaal klaar voor zijn om een klein mensje te voeden en groot te brengen. Samen gaan we na het afscheid in mijn auto naar het crematorium. Op de achterbank zie ik in de achteruitkijk spiegel vader en moeder zitten met hun dochter op schoot in het mandje. Hoe dichterbij het laatste afscheid, hoe stiller ze worden. Ik kijk achterom en denk, weet je wat, ik neem de verkeerde afslag, ik kijk vader aan en zeg zacht, zo nu hebben we stiekem nog 15 minuten extra………